Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Ένα
από τα κύρια γνωρίσματα που διαφοροποίησε την αρχαία ελληνική θρησκεία
από τις υπόλοιπες μεσογειακές ήταν ο τελετουργικός της χαρακτήρας.
Μέσα
από μία σειρά λατρευτικών πράξεων που δομούσε και στήριζε την ανθρώπινη
κοινωνία της πόλης-κράτους, οι Έλληνες μπορούσαν να επιδείξουν την
ευσέβεια προς τους θεούς τους, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η ευμένειά τους
μέσα από την συνεχή και συνεπή τους εφαρμογή.
Με τον όρο τελετουργικός εννοούμε την ύπαρξη ενός οργανωμένου συστήματος που αφορούσε στην συνεπή τήρηση και εφαρμογή συγκεκριμένων πράξεων από ένα άτομο ή κοινωνικό σύνολο και καθόριζε τις σχέσεις αυτού του συνόλου με τους θεούς που λάτρευε.[1]
Η διαμόρφωση του τελετουργικού χαρακτήρα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας συντελέστηκε παράλληλα με την εδραίωση του δωδεκάθεου και την θεσμοθέτηση της λατρείας των ηρώων,