ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ: ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


ΟΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Οι αρχαίες μυθολογίες είναι οι αρχαίες θρησκείες και οι σημερινές θρησκείες δεν είναι παρά οι σημερινές μυθολογίες. Μία προσεκτική ματιά σ’ αυτές δείχνει όχι μόνο ότι όλες τους κρύβουν σημαντικές αλήθειες αλλά και ότι συνδέονται μεταξύ τους. Και ότι τελικά όλες μαζί αποτελούν την απόκρυφη ιστορία του ουρανού και της γης, ενώ η κάθε μία από αυτές δεν είναι παρά ένα μέρος της ιστορίας αυτής. Η μόνη αναλήθεια, όσον αφορά αυτές, η οποία όμως οφείλεται στη λανθασμένη ερμηνεία των κειμένων που τις αποτελούν, είναι ότι οι θεοί στους οποίους αναφέρονται δεν είναι η ύψιστη οντότητα που ονομάζεται Θεός
αλλά οι άγγελοί του.



ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«`Οταν γεννήθηκαν όλοι οι θεοί, και όσοι κινούνται φανερά αλλά και όσοι παρουσιάζονται όταν θέλουν, λέει προς αυτούς ο Δημιουργός του παρόντος Σύμπαντος, ‘‘`Υψιστοι θεοί, εγώ είμαι Πατέρας και Δημιουργός δικός σας’’».

Πλάτων, Τίμαιος, παράγραφος 41

ΜΥΘΟΙ: ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΙΝΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Κάποτε ο Σόλωνας επισκέφτηκε την Αίγυπτο και έκανε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τους ιερείς της Σάιδος, μίας πόλης που βρισκόταν στο Δέλτα του Νείλου. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις, οι ιερείς της Σάιδος είπαν στον Σόλωνα ότι οι αρχαίες παραδόσεις αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα του μακρινού παρελθόντος. Επειδή, όμως, έγιναν πολλές καταστροφές, οι μεγαλύτερες προερχόμενες από κατακλυσμούς, τα ιστορικά γεγονότα των προκατακλυσμιαίων εποχών διασώθηκαν με τη μορφή μύθου, επειδή οι διασωθέντες ήταν όσοι βρίσκονταν στα βουνά, δηλαδή οι βουκόλοι και οι βοσκοί, οι οποίοι ήταν αγράμματοι και αμόρφωτοι.
`Οπως ανέφεραν οι ιερείς στον Σόλωνα, η ιστορία των προκατακλυσμιαίων εποχών ήταν γραμμένη από εκείνες τις εποχές και διατηρημένη στους ναούς της Αιγύπτου και ο λόγος που διασώθηκε μόνο στην Αίγυπτο ήταν γιατί ποτέ η χώρα αυτή δεν κατακλύστηκε με πλημμύρες.
Τη συνάντηση και τη συζήτηση του Σόλωνα με τους ιερείς της Αιγύπτου την κατέγραψε ο Πλάτωνας στον Τίμαιο (παράγραφοι 21-23): «`Οταν πήγε ο Σόλωνας στην πόλη αυτή, έγινε δεκτός με εξαιρετικές τιμές από τους κατοίκους και ζητώντας πληροφορίες και την παλαιά ιστορία της χώρας εκείνης από τους ιερείς, που τη γνώριζαν πολύ καλά, διαπίστωσε ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε κανείς άλλος `Ελληνας δεν βρέθηκε, για να πω την αλήθεια, που να γνωρίζει κάτι σχετικό με τα ζητήματα αυτά. Και κάποτε, θέλοντας να τους παρασύρει σε συζήτηση σχετική με τους αρχαίους, άρχισε να τους λέει για τις αρχαιότατες παραδόσεις των Αθηνών, για τον Φορωνέα που θεωρήθηκε ο πρώτος άνθρωπος και για την Νιόβη. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πώς επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα χρόνια πέρασαν από τα περιστατικά που εξιστορούσε και να τα χρονολογήσει. Και κάποιος από τους ιερείς, πολύ ηλικιωμένος, του είπε με καλή διάθεση, ‘‘Σόλωνα, Σόλωνα, εσείς οι `Ελληνες είσαστε πάντοτε παιδιά, γέρος δεν είναι κανείς `Ελληνας’’. `Οταν άκουσε αυτά ο Σόλωνας, ρώτησε, ‘‘Πώς συμβαίνει αυτό; Τί εννοείς με αυτό που λες;’’ Κι εκείνος απάντησε, ‘‘Νέοι είσαστε όλοι κατά την ψυχή. Διότι δεν έχετε στη ψυχή σας καμία παλαιά γνώμη που να προέρχεται από την αρχαία ιστορία, ούτε και καμία γνώση που να έχει γεράσει με το πέρασμα του χρόνου. Και η αιτία αυτού είναι η εξής: Πολλές καταστροφές ανθρώπων και για πολλούς λόγους έχουν συμβεί και θα συμβούν, οι μεγαλύτερες προερχόμενες από πυρκαϊές και κατακλυσμούς και από αμέτρητα άλλα αίτια οι μικρότερες. Η παράδοση, για παράδειγμα, που αναφέρεται στη χώρα σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθωντας, ο υιός του Ηλίου, αφού έζεψε το άρμα του πατέρα του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει την πορεία του, κατέκαψε όλα όσα υπάρχουν πάνω στη γη και ο ίδιος, αφού χτυπήθηκε από κεραυνό, σκοτώθηκε. Αυτό βέβαια λέγεται ως μύθος. Η πραγματικότητα, όμως, είναι η παράλλαξη των περιστρεφόμενων γύρω από τη γη ουράνιων σωμάτων και η καταστροφή όλων όσων υπάρχουν πάνω στη γη από μακροχρόνιο μεγάλο καύσωνα. Τότε, λοιπόν, όσοι κατοικούν στα βουνά και σε ψηλούς και ξηρούς τόπους καταστρέφονται σε μεγαλύτερη κλίμακα από εκείνους που κατοικούν κοντά στα ποτάμια και στη θάλασσα. Σ’ εμάς, όμως, ο Νείλος, που κατά τα άλλα είναι σωτήρας μας, μας σώζει και σ’ αυτές τις δύσκολες περιπτώσεις πλημμυρίζοντας. `Οταν πάλι οι θεοί θέλοντας να καθαρίσουν τη γη την κατακλύζουν με πλημμύρες, όσοι βρίσκονται στα βουνά σώζονται, δηλαδή οι βουκόλοι και οι βοσκοί, εκείνοι, όμως, που κατοικούν στις πόλεις σας παρασύρονται από τα ποτάμια στη θάλασσα. Στη χώρα μας, όμως, αυτή εδώ, ούτε τότε ούτε άλλοτε πέφτει νερό στη γη εκ των άνω, ενώ, αντιθέτως, φυσικότατα αναδύεται από κάτω όλο το νερό. Για τον λόγο αυτό, οι διασωζόμενες παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιότερες. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι σε όλους τους τόπους, όπου δεν εμποδίζει η υπερβολική κακοκαιρία ή ο καύσωνας, άλλοτε πολυάριθμο και άλλοτε ολιγάριθμο, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων. `Οσα αξιόλογα γεγονότα γνωρίζουμε από παραδόσεις ή στη χώρα σας ή στη δική μας ή σε άλλο τόπο από όσους εξ ακοής γνωρίζουμε είτε κάτι ωραίο ή κάτι μεγάλο ή και κάτι που παρουσιάζει κάποια διαφορά, όλα αυτά είναι γραμμένα από την παλαιά εποχή και διατηρημένα στους ναούς αυτής εδώ της χώρας. `Οσα, όμως, και στη χώρα σας και σε άλλες χώρες, κάθε φορά έχουν διοργανωθεί ώστε να είναι κατάλληλα για τα γράμματα και τα άλλα, όσα είναι αναγκαία στις πόλεις, έρχεται ανά ορισμένα χρονικά διαστήματα ως φοβερή ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανό και τα παρασύρει αφήνοντας ζωντανούς μόνο τους αγράμματους και τους αμόρφωτους, ώστε πάλι γίνεστε εξ αρχής κατά κάποιον τρόπο νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτα από όσα έγιναν κατά τους παλαιούς χρόνους είτε σ’ αυτή εδώ τη χώρα είτε στη δική σας. `Οσα, λοιπόν, είπες πριν, Σόλωνα, για τις περί γενεαλογιών παραδόσεις της χώρας σου, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια. Επειδή θυμάστε έναν μόνο κατακλυσμό της γης, ενώ έχουν γίνει πολλοί στο παρελθόν. Ακόμη, δεν γνωρίζετε ότι το ωραιότερο και το άριστο γένος των ανθρώπων έζησε στη χώρα σας, από τους οποίους κατάγεσαι κι εσύ και όλοι οι σημερινοί συμπολίτες σου, μικρό υπόλοιπο που κάποτε παρέμεινε. Αυτό, όμως, εσείς το λησμονείτε, διότι οι απόγονοι των διασωθέντων πέθαιναν διαδοχικά επί πολλές γενεές, χωρίς να γνωρίζουν γραφή’’».
Στη συνέχεια λέει ο ιερέας στον Σόλωνα (παράγραφος 23): «Θα σου φανερώσω το καλύτερο επίτευγμα από τα έργα τους που κατόρθωσαν οι αρχαίοι συμπολίτες σου πριν από εννέα χιλιάδες χρόνια». Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι τα όσα ανέφερε κατόπιν ο ιερέας στον Σόλωνα ήταν τελείως αληθινά, όπως σημειώνει ο Πλάτωνας (παράγραφος 20): «`Ακουσε, Σωκράτη, μία πολύ παράξενη ιστορία, τελείως όμως αληθινή, όπως τη διηγήθηκε κάποτε ο ένας από τους επτά σοφούς, ο Σόλωνας». Λέει, λοιπόν, ο ιερέας στον Σόλωνα (παράγραφοι 24-25): «Πολλά και μεγάλα έργα της πόλης σας, τα οποία είναι γραμμένα εδώ, θαυμάζονται, ένα, όμως, υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετή. Λένε, λοιπόν, τα γραπτά μας, πόση εχθρική δύναμη κατέστρεψε κάποτε η πόλη σας, δύναμη που με αλαζονεία, αφού εξόρμησε προς τα έξω από τον Ατλαντικό ωκεανό, κατευθυνόταν παράλληλα εναντίον της Ευρώπης και της Ασίας. Γιατί τότε το πέλαγος μπορούσε κάποιος να το περάσει, λόγω του ότι στο στόμιό του, που εσείς ονομάζετε στήλες του Ηρακλή, είχε ένα νησί. Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και ξεκινώντας απ’ αυτό τότε οι άνθρωποι μπορούσαν να αποβιβαστούν στα άλλα νησιά και απ’ αυτά μετέπειτα σε όλη την ήπειρο απέναντι, που βρισκόταν γύρω από τον αληθινό εκείνο ωκεανό. Γιατί αυτοί οι τόποι που βρίσκονταν στο εσωτερικό του στενού για το οποίο μιλάμε, μοιάζουν με λιμάνι που έχει στενή είσοδο, ενώ εκείνη η θάλασσα είναι πράγματι ωκεανός και η ξηρά που το περιβάλλει δίκαια μπορεί να ονομαστεί ήπειρος.

»Σ’ αυτό, λοιπόν, το νησί, την Ατλαντίδα, οργανώθηκε μεγάλη και θαυμαστή δύναμη βασιλέων, η οποία κυριαρχούσε σε ολόκληρο το νησί, καθώς και σε πολλά άλλα νησιά και τμήματα της ηπείρου. Εκτός απ’ αυτά, εκείνοι οι βασιλείς εξουσίαζαν από τα εδώ μέρη προς τα μέσα του πορθμού, από τη Λιβύη έως την Αίγυπτο και από την Ευρώπη έως την Τυρρηνία.
»`Ολη αυτή η δύναμη, λοιπόν, αφού συγκεντρώθηκε και ενοποιήθηκε, επιχείρησε τότε εξορμώντας να υποδουλώσει και τη δική μας χώρα και τη δική σας, καθώς και όλους όσοι βρίσκονταν στο εσωτερικό του πορθμού. Εκείνη την περίοδο, Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας αναδείχθηκε θαυμαστή ανάμεσα στους ανθρώπους και λόγω της αρετής της και λόγω της ανδρείας της. Γιατί, εφ’ όσον ξεπέρασε όλους στην ανδρεία και στις πολεμικές τέχνες, είτε ως αρχηγός των Ελλήνων είτε και αναγκαστικά μόνη της, γιατί οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αφού έφθασε σε έσχατους κινδύνους, νίκησε τους επιδρομείς. `Εστησε, λοιπόν, τρόπαια εναντίον τους, απέτρεψε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχαν υποδουλωθεί και απελευθέρωσε, δίχως να παρουσιάσει καμία αξίωση, όλους εμάς τους άλλους που κατοικούμε προς τα μέσα των Ηράκλειων στηλών. Αφού πέρασε αρκετός καιρός, όμως, έγιναν τρομεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και στο διάστημα ενός φοβερού ημερονυκτίου όλος ο στρατός σας βυθίστηκε στη γη και εξαφανίστηκε, καθώς βυθίστηκε στη θάλασσα η Ατλαντίδα».





Τη συνέχεια της εξιστόρησης του ιερέα την κατέγραψε ο Πλάτωνας στον Κριτία. Ο ιερέας, στην εξιστόρησή του, αναφέρει τους Ολυμπίους ως ιστορικά πρόσωπα (παράγραφοι 109-110): «Κάποτε οι θεοί διαμοίρασαν ολόκληρη τη γη με κλήρο κατά περιοχές χωρίς φιλονικία. Γιατί δεν ήταν σωστό να αγνοούν οι θεοί τα ανήκοντα στον καθένα εξ αυτών, ούτε πάλι, ενώ γνωρίζουν ότι κάποιο πράγμα ανήκει περισσότερο στους άλλους, τούτο αυτοί να προσπαθούν να το αποκτήσουν με φιλονικίες. Με δίκαιη, λοιπόν, κλήρωση παίρνοντας ο καθένας το δικό του μέρος, εγκατέστησαν κατοίκους στις χώρες τους και στη συνέχεια, όπως οι βοσκοί τα πρόβατα, μας έτρεφαν ως κτήματα και θρέμματά τους. Δεν ασκούσαν, όμως, στα σώματά μας βία με τις υπάρξεις τους, όπως κάνουν οι ποιμένες που οδηγούν τα κτήνη τους στη βοσκή με χτυπήματα, αλλά προπαντός όπως το ευκολοδιοίκητο ζώο και σαν πλοίο κυβερνώντας μας με το τιμόνι από την πρύμνη, και προσεγγίζοντας με πειθώ την ψυχή μας, σύμφωνα με τη θέλησή τους, έτσι οδηγώντας κυβερνούσαν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
»Οι άλλοι, λοιπόν, από τους θεούς, αφού έλαβαν με κλήρο τους διάφορους τόπους τους, τους διακοσμούσαν. Ο `Ηφαιστος και η Αθηνά, έχοντας ίδια φύτρα και όντας συγχρόνως αδέλφια καταγόμενα από τον ίδιο πατέρα, με την ίδια κλίση και αγάπη προς τη φιλοσοφία και την τέχνη, συνέβη και οι δύο να πάρουν με κλήρο αυτή εδώ τη χώρα (την Αττική), η οποία ήταν εκ φύσεως τέτοια ως προς την αρετή και τη φρόνηση που να ταιριάζει με τον χαρακτήρα των θεών αυτών. Σ’ αυτή τη χώρα, αφού δημιούργησαν αγαθούς αυτόχθονες άνδρες, τους ενεφύτευσαν στον νου τη διοργάνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
»Τα ονόματα βεβαίως των κατοίκων εκείνων διασώθηκαν, τα έργα τους, όμως, εξ αιτίας των θανάτων των διαδοχικών γενεών και της μεγάλης χρονικής απόστασης εξαφανίστηκαν. Διότι η εναπομένουσα κάθε φορά γενεά, όπως και προηγουμένως ειπώθηκε, ήταν ορεσίβια και αγράμματη, και μόνο τα ονόματα των παλαιών κυριάρχων της χώρας και μερικά από τα έργα τους διασώθηκαν. Τα ονόματα τα έδιναν στους απογόνους τους από αγάπη προς εκείνους, αλλά τις αρετές και τη νομοθεσία των παλαιοτέρων δεν γνώριζαν εκτός από κάποιες ασαφείς για τον καθένα προφορικές παραδόσεις.
»Επειδή, όμως, για πολλές γενεές και αυτοί και τα παιδιά τους στερούνταν των αναγκαίων προς διαβίωση, αυτά που τους έλειπαν είχαν πάντα στον νου τους και γι’ αυτά έκαναν συζήτηση, ενώ αδιαφορούσαν για όσα έγιναν πριν απ’ αυτούς και σε πολύ παλαιότερες εποχές. Διότι τότε η μυθολογία και η αναζήτηση των παλαιών με δυσκολία έρχονταν στις πόλεις, τότε μόνο όταν μερικοί από τους κατοίκους έβλεπαν ότι έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζην αναγκαία, όχι όμως πριν απ’ αυτό. Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, διασώθηκαν τα ονόματα των παλαιών εκείνων ανθρώπων, χωρίς όμως να διασωθούν και τα έργα τους.

»Λέω αυτά συμπεραίνοντας ότι τα ονόματα του Κέκροπα και του Ερεχθέα και του Εριχθόνιου και του Ερυσίχθονα και τα περισσότερα από τα άλλα, όσα από τα ονόματα των ανθρώπων που έζησαν πριν από τον Θησέα, διατηρήθηκαν στη μνήμη, τα ανέφεραν οι ιερείς όπως είπε ο Σόλωνας».
Παρακάτω γράφει ο Πλάτωνας (παράγραφοι 113-114): «Ο Ποσειδώνας, αφού πήρε με κλήρο τη νήσο Ατλαντίδα, εγκατέστησε εκεί τα παιδιά του που απέκτησε από θνητή γυναίκα σε κάποιο μέρος της νήσου ως εξής: Κοντά στη θάλασσα, ανάμεσα σε ολόκληρη τη νήσο υπήρχε μία πεδιάδα, η οποία ήταν η καλύτερη απ’ όλες τις πεδιάδες, και όπως λεγόταν, η πλέον εύφορη πεδιάδα του κόσμου. Κοντά στην πεδιάδα αυτή πάλι και σε απόσταση πενήντα σταδίων, παρά το μέσο, ανυψωνόταν ένα πολύ μικρό όρος. Σ’ αυτό τον λόφο κατοικούσε ένας από τους πρώτους ανθρώπους που δημιουργήθηκαν από τη γη, του οποίου το όνομα ήταν Ευήνορας. Ο Ευήνορας είχε μαζί του τη σύζυγό του, τη Λευκίππη, με την οποία έκανε μία κόρη, την Κλειτώ. `Ηδη όταν αυτή έφτασε σε ώρα γάμου, πεθαίνουν και ο πατέρας της και η μητέρα της. Επειδή ο Ποσειδώνας την επιθύμησε πολύ, ήρθε σε επαφή μαζί της. Τον λόφο, πάνω στον οποίο αυτή κατοικούσε, προκειμένου να τον οχυρώσει καλώς, τον κατασκάπτει ολόγυρα, κάνοντας αλλεπάλληλους κύκλους από θάλασσα και ξηρά, άλλους μικρότερους και άλλους μεγαλύτερους, δύο κύκλους ξηράς και τρεις θάλασσας, σαν να την τόρνευε, και οι κύκλοι απείχαν εξ ίσου από το κέντρο της νήσου έτσι ώστε να είναι άβατο από τους ανθρώπους, διότι δεν υπήρχαν ακόμη πλοία και ούτε δυνατότητες ναυτικών ταξιδιών τότε. Αυτός, ως θεός που ήταν, το κέντρο της νήσου διακόσμησε επαρκώς. `Υδατα έκανε να πηγάζουν από τη γη δύο ειδών, το ένα θερμό και το άλλο ψυχρό εκ κρήνης εξερχόμενο, και έκανε ακόμη να παραχθούν από τη γη κάθε είδους και άφθονες τροφές.
»`Εκανε αγόρια, πέντε φορές δίδυμα, και τα ανέθρεψε. Αφού μοίρασε ολόκληρη τη νήσο Ατλαντίδα σε δέκα μέρη, στον πρώτο από τους δύο μεγαλύτερους υιούς του απένειμε τη μητρική κατοικία και την ολόγυρα βρισκόμενη περιοχή, που ήταν και μεγάλη και πολύ εύφορη και τον κατέστησε βασιλέα των άλλων αδελφών του. Τους άλλους τους κατέστησε άρχοντες και καθένα αρχηγό πολλών ανθρώπων και μεγάλου μέρους της χώρας.
»Στον μεγαλύτερο, που ήταν και βασιλιάς, έδωσε το όνομα από το οποίο όλη η νήσος και το πέλαγος έλαβαν το όνομα Ατλαντικός, διότι το όνομα στον πρώτο τότε βασιλέα ήταν `Ατλας. Στον δίδυμο, που γεννήθηκε μετά τον πρώτο, προσεκλήρωσε το άκρο της νήσου προς τις Ηράκλειες στήλες, το μέρος της χώρας που αποκαλείται τώρα Γαδειρική και του έδωσε το όνομα ελληνιστί Εύμηλος και στην εντόπια γλώσσα Γάδειρος, απ’ όπου και την ονομασία έλαβε και ο τόπος αυτός. Στα δεύτερα δίδυμα έδωσε τα ονόματα Αμφήρης και Ευδαίμονας, στα τρίτα τα ονόματα Μνησέας και Αυτόχθονας, στα τέταρτα τα ονόματα Ελάσιππος και Μήστορας και στα πέμπτα τα ονόματα Αζάης και Διαπρεπής. `Ολοι αυτοί και οι απόγονοί τους επί πολλές γενεές κατοικούσαν εκεί».
Ο Πρόκλος διηγείται στα σχόλιά του για τον Τίμαιο του Πλάτωνα ότι ο φιλόσοφος Κράντορας, ο οποίος ήταν μαθητής του μαθητή του Πλάτωνα Ξενοκράτη, ταξίδεψε στην Αίγυπτο για να βρει αποδείξεις για την ύπαρξη της Ατλαντίδας και εκεί είδε ο ίδιος με τα μάτια του τις ίδιες ιερατικές στήλες που είχε δει και ο Σόλωνας, στις οποίες ήταν γραμμένη με ιερογλυφικά η ιστορία της Ατλαντίδας.







ΟΛΥΜΠΙΟΙ: ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Οι αρχαίοι `Ελληνες φιλόσοφοι μιλούσαν για έναν Θεό, ενώ τους θεούς τους ανέφεραν ως κοσμικές οντότητες ή αγγέλους.


Ο Θαλής ονόμαζε Νου του κόσμου τον Θεό και το Σύμπαν, το οποίο όπως έλεγε είναι γεμάτο θεότητες, έμψυχο: «Νου του κόσμου ονομάζει ο Θαλής τον Θεό, το δε Σύμπαν έμψυχο» (Αέτιος, Περί αρχών και στοιχείων), «Για τον κόσμο έλεγε (ο Θαλής) πως είναι έμψυχος και γεμάτος θεότητες» (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, βιβλίον 1, Θαλής, 27).
Ο Αναξαγόρας μιλούσε για έναν Θεό, τον οποίο ονόμαζε «Νου».
Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι τον κόσμο αυτόν, που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, δεν τον έπλασε κανένας θεός και κανένας άνθρωπος, αλλά πάντα ήταν, είναι και θα είναι αείζωο πυρ. Το αείζωο πυρ είναι αιώνιος θεός, καθολικός και θεϊκός λόγος, γι’ αυτό και το Σύμπαν που είναι αείζωο πυρ είναι λόγος και θεός. Ο άνθρωπος δεν είναι ον λογικό, αλλά νόηση έχει μόνο αυτό που μας περιέχει, δηλαδή το Σύμπαν, γι’ αυτό και με τη μετοχή μας στον καθολικό και θεϊκό λόγο αποκτούμε νόηση. `Οσον αφορά τους θεούς, έλεγε ότι το Σύμπαν είναι γεμάτο από ψυχές και από θεϊκά όντα. Επέκρινε, όμως, τους ανθρώπους που προσεύχονταν στα αγάλματα λέγοντας: «Προσεύχονται στα αγάλματα, πράγμα που ισοδυναμεί με το να θέλει κανείς να μιλήσει στους τοίχους, χωρίς να ξέρει καθόλου τί είναι στην ουσία τους οι θεοί».


Ο Ξενοφάνης έλεγε ότι ένας Θεός υπάρχει στους θεούς και στους ανθρώπους, ούτε όμοιος στο κορμί με τους θνητούς ούτε στη σκέψη. Ολάκερος βλέπει, ολάκερος νοεί και ολάκερος ακούει. Και χωρίς κόπο με τη δύναμη του νου κινεί τα πάντα. Πάντα στην ίδια θέση μένει, δίχως καθόλου να κινείται κι ούτε του πρέπει άλλοτε εδώ, άλλοτε πέρα να πηγαίνει. `Ελεγε μάλιστα ότι ο Θεός είναι το παν, δηλαδή το Σύμπαν.
Ο Πλάτωνας γράφει στον Τίμαιο (παράγραφος 41): «`Οταν γεννήθηκαν όλοι οι θεοί, και όσοι κινούνται φανερά αλλά και όσοι παρουσιάζονται όταν θέλουν, λέει προς αυτούς ο Δημιουργός του παρόντος Σύμπαντος, ‘‘`Υψιστοι θεοί, εγώ είμαι Πατέρας και Δημιουργός δικός σας’’».


Ο ύμνος «Εις Θεόν Πυρ» του φοινικικής καταγωγής νεοπλατωνικού φιλοσόφου Πορφυρίου λέει: «Yπάρχει άνω του υπερουρανίου θόλου άπειρο πυρ, κινούμενος, άπλετος Αιώνας. Ανεκδήλωτος παραμένει με τους Μακαρίους, εκτός εάν ο μέγας Πατέρας αποφασίσει να γίνει αντιληπτός. Εκεί ο αιθέρας δεν φέρει τα ακτινοβόλα αστέρια, ούτε η φωτεινή Σελήνη αιωρείται εκεί. Κανένας θεός δεν τον αντικρύζει στην πορεία του, ούτε εγώ ο ίδιος (ο Απόλλωνας) ο οποίος κρατώ τα πάντα με τις ακτίνες μου, οι οποίες διαχέονται μέσα στη δίνη του αιθέρα. Αλλά υπάρχει μία μακρά τροχιά του πυρφόρου Θεού που κινείται σπειροειδώς με έντονο ήχο. `Οποιος πλησιάσει το αιθέριο πυρ αυτού του Θεού, δεν μπορεί πλέον ν’ αποσπασθεί απ’ αυτό, διότι δεν καταστρέφει. Δια μέσου ακατάπαυστης φροντίδας με θεία ισχύ ένας αιώνας αναμιγνύεται με τους αιώνες. Αυτογέννητος, αδίδακτος, χωρίς μητέρα, ακλόνητος, το όνομά του δεν εκφέρεται με λόγο, κατοικεί στο πυρ. Αυτό είναι ο Θεός. Μικρό μέρος του Θεού, άγγελοι είμαστε εμείς’’».


Πέρα από τους αρχαίους `Ελληνες φιλοσόφους, τα ερμαϊκά κείμενα γράφουν (Ερμής Τρισμέγιστος, Καθολικός Λόγος προς Τατ, 14): «‘‘Κανένας από τους άλλους που λέγονται θεοί, κανένας άνθρωπος και κανένας δαίμονας δεν δύναται να είναι τόσο αγαθός όσο ο μόνος Θεός’’ λέει ο Ερμής».


Σύμφωνα με το ελληνικό αριθμητικό σύστημα κάθε γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου αντιστοιχεί σε έναν αριθμό: Α = 1, Β = 2, Γ = 3, Δ = 4, Ε = 5, F = 6, Ζ = 7, Η = 8, Θ = 9, Ι = 10, Κ = 20, Λ = 30, Μ = 40, Ν = 50, Ξ = 60, Ο = 70, Π = 80, Q = 90, Ρ = 100, Σ = 200, Τ = 300, Υ = 400, Φ = 500, Χ = 600, Ψ = 700, Ω = 800, ϡ = 900. `Ετσι, κάθε λέξη έχει ένα άθροισμα το οποίο ονομάζεται συνάριθμος ή λεξάριθμος. `Οταν λέξεις ή φράσεις έχουν το ίδιο άθροισμα δημιουργείται το φαινόμενο της εννοιολογικής ταύτισής τους. Σύμφωνα με τον λεξαριθμικό κώδικα της ελληνικής γλώσσας, λοιπόν, οι Ολύμπιοι θεοί είναι κοσμικές οντότητες ή αγγελικές δυνάμεις όπως αλλιώς λέγονται:
ΟΛΥΜΠΙΟΣ = ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟΝ ΟΝ = 970
ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ = ΑΙ ΑΓΓΕΛΙΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ = 804
Στον Ψαλμό 104 της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρεται ότι υπάρχουν ασώματοι άγγελοι και άγγελοι που έχουν πύρινο σώμα (στίχος 4): «Κάνεις ωσάν ανέμους τους αγγέλους σου κι αυτούς που σε υπηρετούν σαν του πυρός τη φλόγα». O Πλάτωνας στον Τίμαιο περιγράφει τους Ολυμπίους ως αγγέλους που έχουν πύρινο σώμα (παράγραφος 40): «Το γένος των θεών το δημιούργησε (ο Θεός) ως επί το πλείστον από πυρ, για να φαίνεται και να είναι όσο το δυνατόν λαμπρότερο και ωραιότερο». Οι Ολύμπιοι ως αγγελικά όντα έχουν ενεργειακό σώμα, καθώς τα αγγελικά όντα ως πύρινα όντα και άρα ως φωτεινά όντα υπάρχουν υπό μορφή φωτονίων. Το φως είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία είναι κύματα ενέργειας και τα σωματίδια τα οποία αποτελούν την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία είναι τα φωτόνια.


Οι άγγελοι αναφέρονται και ως θεοί, όχι μόνο στα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη, όπως στο Βιβλίο Βασιλειών Α΄ και στο Βιβλίο του Ησαΐα: «Τότε φοβήθηκαν οι αλλόφυλοι και είπαν, ‘‘Αυτοί οι θεοί ήρθαν στο στρατόπεδο. Αλίμονό μας! Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα ως τώρα. Αλίμονό μας! Ποιός θα μας σώσει απ’ αυτούς τους ισχυρούς θεούς; Αυτοί είναι οι θεοί που χτύπησαν τους Αιγυπτίους με κάθε πληγή στην έρημο’’» (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 4, στίχοι 7-8), «Πώς έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! Πάνω στη γη συντρίφτηκες εσύ, που υπέταξες λαούς. `Ελεγες μέσα σου, ‘‘Στον ουρανό θ’ ανέβω, τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω απ’ τ’ άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, στον μακρινό βορρά που οι θεοί συνάζονται. Θ’ ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με τον `Υψιστο θα είμαι ίσος’’» (Ησαΐας, κεφάλαιον 14, στίχος 12).








ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ

Στην ελληνική μυθολογία οι άνθρωποι την εποχή που οι θεοί ενώνονταν συνεχώς με θνητούς περιγράφονται ως γίγαντες. Ως προς την περίπτωση ο `Ομηρος αναφέρει (Ιλιάς, ραψωδία Ε, στίχοι 302-304): «Τότε πήρε πέτρα στο χέρι του ο Τυδεΐδης, μεγάλο έργο, καθώς ούτε δύο άνδρες δεν μπορούσαν να τη μεταφέρουν από τους τωρινούς θνητούς. Αυτός όμως εύκολα τη σήκωνε μόνος του».


Μάλιστα ο Ηρόδοτος και ο Παυσανίας παραθέτουν και ιστορικές μαρτυρίες για την ύπαρξη των γιγάντων στο μακρινό παρελθόν.


Ο Ηρόδοτος σχετικά με τον σκελετό του Ορέστη αναφέρει τα εξής (Κλειώ, 67, 68): «Επειδή οι Τεγεάτες πάντα υπερίσχυαν στον πολεμικό τομέα, έστειλαν (οι Σπαρτιάτες) απεσταλμένους στους Δελφούς και ρώτησαν το μαντείο ποιόν από τους θεούς έπρεπε να εξευμενίσουν για να νικήσουν τους Τεγεάτες. Η Πυθία απάντησε ότι έπρεπε να φέρουν στη Σπάρτη τα οστά του Ορέστη, του υιού του Αγαμέμνονα. Δεν μπορούσαν όμως να βρουν τον τάφο του Ορέστη και έστειλαν πάλι να ρωτήσουν τον θεό πού ήταν ο τάφος του Ορέστη. Στην ερώτηση αυτή, η Πυθία απάντησε στους απεσταλμένους τα εξής, ‘‘Βρίσκεται στην Αρκαδία κάποια Τεγέα σε πεδιάδα όπου δύο άνεμοι φυσούν δυνατά καθώς μία δύναμη σφοδρή τους ξεσηκώνει. `Η μπορείς εκεί ν’ ακούσεις χαμό πάνω στον χαμό, γδούπο πάνω στον γδούπο, εκεί στα σπλάχνα της κρατά η ζωοδότρα τους η γη τον Αγαμεμνονίδη. `Η τούτον αν τον πάρεις, γίνεσαι κύριος όλης της Τεγέας’’. Αφού τα άκουσαν αυτά οι Λακεδαιμόνιοι, παρ’ όλο που έψαξαν, δεν κατόρθωσαν να βρουν τον τάφο, έως ότου ο Λίχας, ένας από τους Σπαρτιάτες εκείνους που αποκαλούνται αγαθοεργοί, τον βρήκε. Αυτοί οι αγαθοεργοί πολίτες είναι πολίτες που ανήκουν στο σώμα των ιππέων και αποσύρονται από την υπηρεσία, πέντε κάθε χρόνο, κατά σειρά ηλικίας. Τη χρονιά που φεύγουν από το σώμα των ιππέων είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν διάφορες υπηρεσίες, όπου τους υποδείξει η πολιτεία. `Ενας λοιπόν από τους πολίτες αυτούς, ο Λίχας, βρήκε τον τάφο στην Τεγέα και τον βοήθησε σ’ αυτό η τύχη και η ευφυία του. Την περίοδο εκείνη είχαν αποκατασταθεί οι σχέσεις με τους Τεγεάτες και ο Λίχας είχε μπει σ’ ένα σιδηρουργείο και παρακολουθούσε με θαυμασμό πώς επεξεργάζονταν το σίδερο. Καθώς, λοιπόν, ο σιδεράς τον είδε να θαυμάζει, σταμάτησε να δουλεύει και του είπε, ‘‘Πόσο περισσότερο θα θαύμαζες, ξένε από τη Λακωνία, αν έβλεπες αυτά που είδα εγώ, αφού τώρα θαυμάζεις τη δική μου τέχνη της σφυρηλάτησης. `Οταν θέλησα σ’ αυτή την αυλή ν’ ανοίξω ένα πηγάδι, ενώ έσκαβα βρήκα ένα φέρετρο επτά πήχεις μάκρος. Επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ήταν δυνατόν άλλοτε να υπήρχαν άνθρωποι πιο μεγαλόσωμοι από τους σημερινούς, το άνοιξα και είδα τον νεκρό, που ήταν πράγματι πανύψηλος. Τον μέτρησα και ύστερα παράχωσα ξανά το φέρετρο’’. Αυτά είπε πως είχε δει ο σιδηρουργός και ο Λίχας το σκέφτηκε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο τάφος ήταν του Ορέστη. Σκέφτηκε ότι τα δύο φυσερά του σιδερά ήταν οι δύο αντίθετοι άνεμοι, ο χτύπος και ο αντίχτυπος ήταν το σφυρί και το αμόνι, το σφυρηλατημένο σίδερο ήταν κακό πάνω στο κακό, αφού το σίδερο ανακαλύφθηκε για το κακό του ανθρώπου. Συμπεραίνοντας αυτά ο Λίχας επέστρεψε στη Σπάρτη και διηγήθηκε το γεγονός στους Λακεδαιμονίους. Αλλά εκείνοι με ψεύτικη κατηγορία τον εξόρισαν. Ο Λίχας τότε πήγε στην Τεγέα, όπου διηγήθηκε στο σιδηρουργό τη συμφορά του και του ζήτησε να του νοικιάσει την αυλή, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Κάποια στιγμή δέχτηκε και ο Λίχας εγκαταστάθηκε στην αυλή, έσκαψε τον τάφο, πήρε τα οστά και τα μετέφερε γρήγορα στη Σπάρτη. Από τότε, κάθε φορά που συγκρούονταν Τεγεάτες και Λακεδαιμόνιοι, οι Λακεδαιμόνιοι νικούσαν».


Ο Παυσανίας αναφερόμενος στους σκελετούς του Αίαντα και του Πέλοπα λέει: «Για το μέγεθος του Αίαντα μου είπε κάποιος άνδρας από τη Μυσία. Η πλευρά του τάφου προς τη μεριά της ακτής έπεσε από τη θάλασσα και η είσοδος στο μνήμα είναι εύκολη και για το μέγεθος του νεκρού έλεγε ότι τα κόκαλα στα γόνατα που οι γιατροί τα ονομάζουν μύλες είναι ίσα με τον δίσκο που χρησιμοποιούν οι νέοι στο πένταθλο» (Αττικά, 35, 4-5), «Λέγεται ότι παρατεινόταν ο πόλεμος στο `Ιλιον και οι μάντεις είπαν ότι δεν θα κυρίευαν την πόλη αν δεν φέρουν τα τόξα του Ηρακλή και οστό του Πέλοπα. `Ετσι έστειλαν να φέρουν τον Φιλοκτήτη στο στρατόπεδο, και από την Πίσα ένα από τα οστά του Πέλοπα, την ωμοπλάτη. Στην επιστροφή το καράβι που μετέφερε το οστό του Πέλοπα χάθηκε από την κακοκαιρία κοντά στην Εύβοια. Πολλά χρόνια μετά την άλωση του Ιλίου, ο ψαράς από την Ερέτρια Δαμάρμενος έριξε δίχτυα στη θάλασσα και ανέλκυσε το οστό. Θαυμάζοντας το μέγεθος του οστού, το έκρυψε στην άμμο. Στο τέλος, όμως, πήγε στους Δελφούς για να μάθει σε ποιόν άνδρα ανήκε και τί να κάνει με αυτό» (Ηλιακά, 13, 4-5).

Εκτός από την ελληνική μυθολογία και τα κείμενα του Ηρόδοτου και του Παυσανία, σημαντική αναφορά σε γίγαντες που γεννήθηκαν από την ένωση των αγγέλων με ανθρώπους υπάρχει στο Βιβλίο της Γενέσεως (κεφάλαιον 6, στίχοι 1-4): «`Οταν άρχισαν οι άνθρωποι να γίνονται πολλοί επάνω στη γη και απέκτησαν θυγατέρες, είδαν οι υιοί του Θεού, τις θυγατέρες των ανθρώπων ότι ήταν όμορφες και πήραν για γυναίκες τους εκείνες που τους άρεσαν. Τότε είπε ο Κύριος, ‘‘Δεν θα παραμείνει το ζωοποιό πνεύμα μου στους ανθρώπους για πάντα, γιατί είναι σαρκικοί. Η ζωή τους θα διαρκεί μόνο εκατόν είκοσι χρόνια’’. Εκείνο τον καιρό και αργότερα, ζούσαν στη γη οι γίγαντες, απόγονοι των υιών του Θεού από την ένωσή τους με τις θυγατέρες των ανθρώπων».

Αξιοσημείωτο είναι ότι στην Παλαιά Διαθήκη (Βασιλειών Α΄, κεφάλαιον 17, στίχος 4) αναφέρεται ότι το ύψος του Γολιάθ, που ήταν απόγονος των γιγάντων που γεννήθηκαν από την ένωση των αγγέλων με τις θυγατέρες των ανθρώπων, ήταν έξι πήχεις και μία σπιθαμή, περίπου όσο και του Ορέστη.


Οι άγγελοι ή θεοί αναφέρονται ως Τιτάνες, γι’ αυτό και από την ένωσή τους με θνητούς γεννιούνται γίγαντες.





Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


Σύμφωνα με τον Πλάτωνα οι `Ελληνες είναι γόνοι των Ολυμπίων, καθώς προήλθαν από την ένωση ουράνιου και γήινου γενετικού υλικού, όταν η Αθηνά παρέλαβε σπέρμα από τη Γη και τον `Ηφαιστο για να προέλθουν από αυτό οι Αθηναίοι (Τίμαιος, παράγραφος 23): «Η Αθηνά παρέλαβε σπέρμα για σας (τους Αθηναίους) από τη Γη και τον `Ηφαιστο».
Ο Πλάτωνας αναφέρει επίσης ότι η Αθηνά εγκατέστησε τους Αθηναίους στην Αττική αφού εξέτασε πρώτα την ευκρασία των εποχών αυτού του τόπου, με την πρόβλεψη ότι ο αττικός χώρος θα αναδείξει ανθρώπους με μεγάλη ευφυία, καθώς το κλίμα επηρεάζει τόσο τη σωματική διάπλαση του ανθρώπου όσο και τον χαρακτήρα και τη ψυχολογία του (Τίμαιος, παράγραφος 24): «`Ολη, λοιπόν, αυτή τη διοργάνωση και τη σύνταξη η θεά αφού έκανε, σας εγκατέστησε πρώτα εσάς (τους Αθηναίους), εκλέγοντας η ίδια τον τόπο στον οποίο έχετε γεννηθεί και εξετάζοντας καλά την ευκρασία των εποχών του τόπου αυτού, με την πρόβλεψη ότι θα αναδείξει ανθρώπους με πολύ φρόνηση. Επειδή όμως η θεά ήταν φιλοπόλεμη και αγαπούσε τη σοφία, αφού εξέλεξε ως μελλοντικό τόπο κατοικίας για να φέρει εσάς τους καταλληλότερους για τους ανωτέρω σκοπούς της άνδρες, πρώτον εγκατέστησε τους προγόνους σας. Κατοικούσατε, λοιπόν, στον τόπο αυτόν από παλιά χρησιμοποιώντας τέτοιους νόμους και ακόμα περισσότερο με πάρα πολύ καλή ευνομία, αφού είχατε ξεπεράσει όλους τους ανθρώπους σε κάθε είδους αρετή, καθώς είναι φυσικό, εφ’ όσον είσαστε γεννήματα και θρέμματα θεών». Συγκεκριμένα, η Αττική έχει πολύ χαμηλή υγρασία, υψηλή ηλιοφάνεια αλλά και όχι μέτριες θερμοκρασιακές διαφορές, που σημαίνει ότι το κλίμα της συμβάλλει στη νοητική ανάταση και δραστηριοποίηση των κατοίκων της.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς επηρεάζει το κλίμα τον άνθρωπο είναι το εξής: Οι βόρειοι λαοί είναι πιο σφιχτοί, ψυχροί και αναλυτικοί στην νοοτροπία τους, ενώ αυτοί που ζουν σε ζεστά κλίματα είναι λιγότερο δημιουργικοί και έχουν μεγαλύτερη τάση προς τις ηδονές. Ως προς το θέμα της επίδρασης του κλίματος στον άνθρωπο, ο Ιπποκράτης αναφέρει τα εξής (Περί Ανέμων, Υδάτων και Τόπων): «`Οσοι κατοικούν σε τόπο λεπτό, ξηρό και γυμνό, όπου οι εποχιακές μεταβολές παρουσιάζουν μεγάλες αντιθέσεις, γίνονται εύρωστοι και σφιχτοδεμένοι, μάλλον ξανθοί παρά μελαχρινοί, υπεροπτικοί και ιδιότροποι στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία». Επίσης, αναφέρει ότι η δειλία και η οκνηρία των κατοίκων της Ασίας οφείλεται στο μαλακό και χωρίς έντονες μεταβολές κλίμα.
Η Αθηνά επέλεξε τον ελληνικό χώρο, όχι μόνο γιατί το κλίμα του συμβάλλει στη νοητική ανάταση και δραστηριοποίηση των κατοίκων του, αλλά και γιατί ο ελληνικός χώρος και τα προϊόντα που παράγει είναι καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι όλες οι ελληνικές οροσειρές αποτελούνται από ασβεστόλιθο, ο οποίος βοηθάει στη διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου όχι μόνο γιατί όταν ο άνθρωπος κατοικεί σε περιοχή που είναι γρανιτώδης ή ερημώδης οι νοητικές του ικανότητες μειώνονται στο 1/10, αλλά και γιατί ο ασβεστόλιθος συγκρατεί την ηλιακή ακτινοβολία Α και Β και τη μεταβιβάζει στα είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ελληνικός χώρος να είναι μοναδικός στο να παράγει συγκεκριμένα και ανώτερα ποιοτικά είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου. Για παράδειγμα, η μαστίχα της Χίου, η οποία διαθέτει μοναδικές ευεργετικές και θεραπευτικές ιδιότητες, δεν μπορεί να παραχθεί πουθενά αλλού στον κόσμο. Το πεύκο της Μυτιλήνης, που από το ξύλο του οι αρχαίοι `Ελληνες κατασκεύαζαν τις τριήρεις γιατί δεν σαπίζει στη θάλασσα, αναπτύσσεται μόνο στη Λέσβο. Η αιγαιακή σαρδέλα περιέχει 800 φορές περισσότερο ασβέστιο από οποιοδήποτε γάλα. Το γάλα του αιγοπρόβατου του ελληνικού χώρου είναι μοναδικό για την ανασύνθεση της χοληστερίνης, η οποία δομεί τα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτό σημαίνει ότι η διατροφή που βασίζεται στα προϊόντα που παράγει ο ελληνικός χώρος έχει ως αποτέλεσμα το να προκύψουν ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες. Και οι ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες είναι βεβαίως καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού. Αν και ασβεστολιθικά πετρώματα υπάρχουν σε πολλά σημεία του κόσμου, αυτά δεν έχουν την ίδια ποιοτική σύνθεση με τα ασβεστολιθικά πετρώματα του ελληνικού χώρου. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ασβεστόλιθος του ελληνικού χώρου είναι σχεδόν όμοιος ποιοτικά με τον ασβεστόλιθο της Κίνας, στην οποία επίσης αναπτύχθηκε μεγάλος πολιτισμός. Ωστόσο η ποιοτική σύνθεση του ασβεστόλιθου της Ελλάδας είναι καλύτερη από αυτή του ασβεστόλιθου της Κίνας, καθώς ο ασβεστόλιθος του ελληνικού χώρου δημιουργήθηκε από πολυπλοκότερους σχηματισμούς μορίων. Σχετικά με το θέμα της ιδιαιτερότητας του ελληνικού χώρου και της διατροφής που βασίζεται στα προϊόντα που παράγει, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι δεν είναι τυχαίο που ο ελληνικός πολιτισμός άρχισε να παρακμάζει ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., όταν εκείνη την εποχή η αύξηση του πληθυσμού είχε ως αποτέλεσμα την εισαγωγή τροφίμων στην Ελλάδα, όπως επίσης και το ότι σήμερα, που ο ελληνικός πολιτισμός έχει παρακμάσει εντελώς, το μεγαλύτερο μέρος των τροφών που καταναλώνουν οι `Ελληνες προέρχεται από εισαγωγές.


Πέρα από όλα αυτά, η Αθηνά, η θεά της Σοφίας, χάρισε στους Αθηναίους ένα δέντρο που φύτρωνε για πρώτη φορά στη γη, την ελαία, η οποία είναι και το σύμβολό της. Το ελαιόλαδο, το οποίο προέρχεται από την ελαία, είναι καθοριστικός παράγοντας για τη δημιουργία και την εξέλιξη της διάνοιας! Το νευρικό σύστημα ελέγχει όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα και αποτελείται από τα νεύρα, τον νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο. Τα νευρικά κύτταρα ή νευρώνες μεταδίδουν μηνύματα προς και από τον εγκέφαλο. Κάθε νευρώνας είναι σε επαφή με περίπου 25.000 άλλα νευρικά κύτταρα. Ο νευρώνας έχει έναν πυρήνα στο κέντρο του. Επίσης έχει πολλές αποφυάδες που ονομάζονται δενδρίτες. Κάθε νευρώνας έχει επίσης μία αποφυάδα λεπτή και μακριά που ονομάζεται νευροάξονας. Οι νευροάξονες είναι οι αποστολείς των μηνυμάτων, ενώ οι δενδρίτες είναι οι παραλήπτες των μηνυμάτων. Οι νευροάξονες που περιβάλλονται από μία ουσία, τη μυελίνη, μπορούν να μεταβιβάσουν νευρικούς παλμούς μέχρι και τέσσερις φορές πιο γρήγορα από τους νευροάξονες που δεν περιβάλλονται από μυελίνη. Η μυελίνη, η οποία συντίθεται από την κατανάλωση πρωτεϊνών, δίνει τη δυνατότητα στον νευροδιαβιβαστικό παλμό να φτάσει ταχύτητα από 90 μέχρι 100 μέτρα το δευτερόλεπτο. Η μυελίνη, όμως, που συντίθεται από την κατανάλωση ελαιόλαδου δίνει τη δυνατότητα στον νευροδιαβιβαστικό παλμό να φτάσει ταχύτητα από 120 μέχρι 150 μέτρα το δευτερόλεπτο!


Από τα παραπάνω προκύπτει, λοιπόν, ότι η Αθηνά δημιούργησε από το σπέρμα που πήρε από τη Γη και τον `Ηφαιστο τους ανθρώπους που ονομάστηκαν `Ελληνες και τους εγκατέστησε στον χώρο που είναι καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού, την Ελλάδα, για να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας, όπως και έγινε. Στην Ελλάδα γεννήθηκε η φιλοσοφία, το θέατρο, η ιδέα της δημοκρατίας και οι επιστήμες.




ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες του Ηρόδοτου, του Παυσανία, του Πλούταρχου και του Ιταλού Αλμπέρτο Φενόλια υπήρξε δυναμική επέμβαση των Ολυμπίων υπέρ των Ελλήνων σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας τους.
Ο Πλούταρχος γράφει για τη μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ. (Θησεύς, 35): «`Υστερα από χρόνια οι Αθηναίοι άρχισαν να τιμούν τον Θησέα σαν ήρωα και για άλλους λόγους και γιατί νόμισαν πως, όταν πολεμούσαν τους Μήδους στον Μαραθώνα, είδαν καθαρά πολλοί το φάσμα του να τους οδηγεί ένοπλο κατά των βαρβάρων».
Ο Παυσανίας μάλιστα αναφέρει και την εμφάνιση ενός μυστηριώδη άνδρα, του Εχετλαίου, στη μάχη του Μαραθώνα (Αττικά, 32): «Συνέβη, καθώς λένε, να παρουσιαστεί άνδρας κατά τη μορφή και την ενδυμασία χωρικός. Αυτός εξολόθρευσε με ένα άροτρο πολλούς από τους βαρβάρους και μετά τη μάχη εξαφανίστηκε. Στους Αθηναίους τίποτα άλλο δεν είπε ο θεός (ο Απόλλωνας) όταν τον ρώτησαν (όταν πήραν χρησμό από το μαντείο των Δελφών) αλλά προέτρεψε να τιμούν ως ήρωα τον Εχετλαίο».
Ο Ηρόδοτος εξιστορεί τα εξής για τους Πέρσες που στάλθηκαν στο μαντείο των Δελφών με σκοπό να το συλήσουν, μετά τη μάχη των Θερμοπυλών, το 480 π.Χ. (Ουρανία, 8, 36): «`Οταν οι βάρβαροι έφτασαν κοντά, βλέποντας από τη θέση τους το ιερό, ο προφήτης που λεγόταν Ακήρατος βλέπει να μετακινούνται έμπροσθεν του ναού όπλα ιερά που εξήλθαν από το άδυτο. Αυτά δεν επιτρεπόταν να τα αγγίζει κανείς. Τρέχει να αναφέρει το σημείο στους κατοίκους που είχαν μείνει. Και οι βάρβαροι, όμως, όταν έφτασαν τρέχοντας στο ιερό της Αθηνάς Προναίας, είδαν σημεία μεγαλύτερα από το πρώτο. Βέβαια είναι μεγάλο θαύμα να φανερωθούν από μόνα τους αυτόματα πολεμικά όπλα, έμπροσθεν του ναού. Τα δεύτερα όμως σημεία που ακολούθησαν, αξίζει να τα θαυμάσεις περισσότερο απ’ όλα τα φαινόμενα. `Οταν οι βάρβαροι έφτασαν βιαστικοί στον ναό της Αθηνάς Προναίας, πέφτουν πάνω τους κεραυνοί από τον ουρανό, ενώ δύο κορυφές από τον Παρνασσό κόβονται και κατρακυλούν πάνω τους με πολύ πάταγο και καταπλακώνουν πολλούς απ’ αυτούς».
Παρόμοια τύχη με τους Πέρσες είχαν και οι Γαλάτες, όταν προσπάθησαν να συλήσουν το μαντείο των Δελφών το 279 π.Χ., όπως αναφέρει ο Παυσανίας (Αττικά, 4, 4): «Μόλις, λοιπόν, συνεπλάκησαν, αμέσως κεραυνοί κατευθύνονταν εναντίον των Γαλατών και πέτρες που αποκόπηκαν από τον Παρνασσό και άνδρες οπλισμένοι πρόξενοι τρόμου ορθώθηκαν εναντίον των βαρβάρων».
Ο Πλούταρχος αναφέρει για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ., τα εξής (Θεμιστοκλής, 15): «Η μάχη βρισκόταν σε μία τέτοια φάση, όταν, λέει, έλαμψε φως μεγάλο από τη μεριά της Ελευσίνας και ήχοι και φωνές ακούγονταν δυνατά στο Θριάσιο πεδίο ως τη θάλασσα, σαν να έκαναν άνθρωποι πολλοί την εκφορά του μυστικού Ιάκχου. Και σιγά σιγά τους φάνηκε πως από το πλήθος που φώναζε σηκώθηκε ψηλά από τη γη ένα σύννεφο, που ύστερα πάλι χαμήλωσε και ήρθε και έπεσε στις τριήρεις. `Αλλοι πάλι πίστευαν πως είδαν καθαρά φάσματα και σκιές οπλισμένων ανδρών που έρχονταν με τα χέρια απλωμένα από την Αίγινα κατά τη μεριά που ήταν τα ελληνικά πλοία, οι Αιακίδες έλεγαν πως ήταν οι οπλοφόροι, που τους είχαν καλέσει σε βοήθειά τους οι `Ελληνες πριν από τη μάχη».
Ο Ιταλός Αλμπέρτο Φενόλια αναφέρει στο «Clypeus Anno», παραπέμποντας στη «Storia di Allessandro il Grande» του Τζιοβάνι Γκουστάβο, ότι όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πολιορκούσε το 322 π.Χ. την Τύρο, εμφανίστηκε στον ουρανό μία «μεγάλη ασημένια ασπίδα» την οποία ακολουθούσαν τέσσερις μικρότερες. Τότε η «μεγάλη ασημένια ασπίδα» έριξε μία δέσμη φωτός στα τείχη της πόλης γκρεμίζοντάς τα, ενώ οι μικρότερες στους αμυντικούς πύργους!


ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΚΑΙ ΝΥΜΦΕΣ

Από τους Ολυμπίους κατάγονται οι Νύμφες, οι νεράιδες όπως αλλιώς λέγονται, καθώς είναι κόρες του Διός σύμφωνα με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου: «Ολόγυρα φτελιές φύτευσαν ορεστιάδες Νύμφες, κόρες του Διός του αιγιδοφόρου» (`Ομηρος, Ιλιάς, ραψωδία Ζ, στίχοι 419-420), «Η τοξεύτρα `Αρτεμις πηγαίνει στα όρη, ή στον πανύψηλο Ταΰγετο ή στον Ερύμανθο, για να περάσει ωραία με κάπρους και γοργοπόδαρα ελάφια και μαζί της οι αγροδίαιτες Νύμφες, οι κόρες του Διός του αιγιδοφόρου, παίζουν» (`Ομηρος, Οδύσσεια, ραψωδία Ζ, στίχοι 102-106). Μάλιστα στην Ιλιάδα του Ομήρου αναφέρεται ότι οι Νύμφες συμμετείχαν στα συμβούλια των Ολυμπίων όταν ήταν κρίνονταν απαραίτητες (ραψωδία Υ, στίχοι 4-9): «Κι απ’ την κορυφή του πολυφάραγγου Ολύμπου ο Δίας προστάζει τη Θέμιδα τους θεούς σε σύναξη να φωνάξει ευθύς κι εκείνη τρέχει παντού, στου Διός προστάζοντας να δράμουν το παλάτι. Κανένας ποταμός δεν έλειψε, μόνο ο Ωκεανός δεν ήρθε, καμία Νύμφη, απ’ όσες χαίρονται τα δάση τα πανώρια, των ποταμών τα κεφαλόβρυσα και τα χλωρά λιβάδια».
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία οι Νύμφες είναι οντότητες μεταξύ των θεών και των θνητών, μπορούν να υλοποιούνται και να αποϋλοποιούνται κατά βούληση, αλλά δεν είναι αθάνατες.
Οι Νύμφες χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Τις Ναϊάδες, τις Ορεστιάδες και τις Δρυάδες ή Αμαδρυάδες. Οι Ναϊάδες ζουν στα ποτάμια, στις πηγές και στις σπηλιές, οι Ορεστιάδες στα βουνά και οι Δρυάδες ή Αμαδρυάδες στα δάση και τα λιβάδια.


Τα Ξωτικά ή Αερικά όπως αλλιώς λέγονται, που μπορούν να υλοποιούνται και να αποϋλοποιούνται κατά βούληση και ζουν σε ποτάμια, σε πηγές, σε σπηλιές, σε βουνά, σε δάση και σε λιβάδια, δεν είναι παρά οι νεράιδες, οι Νύμφες δηλαδή της ελληνικής μυθολογίας.




ΤΑ ΥΒΡΙΔΙΚΑ ΟΝΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

`Ολες οι μυθολογίες και οι θρησκείες μιλούν για το γεγονός ότι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν από τους θεούς, ή τους αγγέλους όπως αλλιώς αναφέρονται, και όχι από την ύψιστη οντότητα που ονομάζεται Θεός. Στην ελληνική μυθολογία ως δημιουργοί του ανθρώπου αναφέρονται τόσο οι Ολύμπιοι όσο και ο Προμηθέας. Ο Οβίδιος γράφει στις «Μεταμορφώσεις»: «Ο Προμηθέας έπλασε τον άνθρωπο, με των θεών να μοιάζει την εικόνα, που όλο τον κόσμο κυβερνούν. Κι ενώ τα άλλα ζώα σκυφτά κοιτάζουνε τη γη, στον άνθρωπο χαρίζει να ’χει ψηλά το πρόσωπο, τον ουρανό να βλέπει κι ορθή την όψη πρόσταξε να τη σηκώνει στ’ άστρα». Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι άνθρωπος σημαίνει αυτός που κοιτάζει προς τα πάνω: άνω + θρώσκω (= αναπηδώ) + όπωπα (παρακείμενος του οράω = κοιτάζω). Στο Βιβλίο της Γενέσεως οι άγγελοι, οι Ελοχίμ όπως ονομάζονται στο εβραϊκό προτότυπο, λένε (κεφάλαιον 1, στίχος 26): «Ας φτιάξουμε τον άνθρωπο σύμφωνα με την εικόνα τη δική μας και την ομοίωση». Στο Κοράνι οι άγγελοι του Αλλάχ λένε (κεφάλαιον 76, Ο `Ανθρωπος): «Αφού πλάσαμε τον άνθρωπο από υγρό που περιείχε τα στοιχεία και των δύο φύλων και του δωρίσαμε ακοή και όραση για να τον δοκιμάσουμε, δείξαμε σε αυτόν τον σωστό δρόμο». Οι Αιγύπτιοι έλεγαν ότι ο Ρα δημιουργούσε ανθρώπους και αυτοαποκαλούνταν «τα ζωντανά του Ρα». Ενώ στα σουμεριακά κείμενα αναφέρεται ότι οι Ανουννάκι δημιούργησαν τους ανθρώπους της μαύρης φυλής ώστε να δουλεύουν ως σκλάβοι τους: «Ο `Ανου, ο Ενλίλ και η Νινχούρσαγκ έφτιαξαν τους μαυροκέφαλους» (Ο Κατακλυσμός, Στήλη 1), «`Οταν αντί για τους ανθρώπους οι θεοί έκαναν τις δουλειές, βαστούσανε τα βάρη, ο φόρτος των θεών πολύ μεγάλος ήταν. Η δουλειά σκληρή πολύ, αβάσταχτος ο κόπος. Οι επτά μεγάλοι Ανουννάκι έβαλαν τους Ιγκίγκι να κάνουν τις δουλειές» (Ατραχάσις, Στήλη 1), «Οι Ανουννάκι τ’ ουρανού τους Ιγκίγκι έβαλαν τη δουλειά να φορτωθούνε. Οι θεοί να σκάψουν έπρεπε κανάλια, αυλάκια να καθαρίσουν για τη χώρα απαραίτητα» (Ατραχάσις, Στήλη 1), «Του μόχθου τους μετρούσανε τα χρόνια, την κατάχρηση τρεις χιλιάδες εξακόσια χρόνια ανέχτηκαν, μερόνυχτα σκληρή δουλειά. Στενάζανε και αλληλοκατηγοριούνταν, πάνω στο χώμα που έσκαψαν γκρίνιαζαν» (Ατραχάσις, Στήλη 1), «Ο καθένας από μας τους θεούς κήρυξε πόλεμο. Το σκάψιμο πια πάψαμε. Ο μόχθος είναι υπερβολικός, μας τρώει. Η δουλειά μας είναι πολύ σκληρή, πολύς ο κόπος. `Ετσι ο καθένας από μας, τους θεούς συμφώνησε στον Ενλίλ να παραπονεθεί» (Ατραχάσις, Στήλη 3), «Ο `Ενκι έκανε τη φωνή του ν’ ακουστεί και στους θεούς, τους αδελφούς του, μίλησε, ‘‘Γιατί τους κατηγορούμε; Η δουλειά τους ήταν σκληρή πολύ, ο μόχθος τους μεγάλος. Η Μπέλετ ίλι, η θεά της μήτρας, είναι εδώ. `Ενα θνητό άνθρωπο ας δημιουργήσει, το φορτίο να βαστάξει. Το φορτίο να σηκώσει, τη δουλειά του Ενλίλ. Ο άνθρωπος των θεών το φορτίο ας βαστάξει’’» (Ατραχάσις, Στήλη 4).
Εφ’ όσον οι θεοί κατέχουν τη γενετική μηχανική, αφού ήταν αυτοί που δημιούργησαν τον άνθρωπο, μπορούν να δημιουργήσουν με διασταυρώσεις ζώων ή και ανθρώπων με ζώων πλάσματα σαν αυτά που αναφέρονται στην ελληνική μυθολογία. Από τη διασταύρωση λιονταριού και τράγου μπορούν να δημιουργήσουν Χίμαιρα, από τη διασταύρωση γυναίκας και λιονταριού Σφίγγα, από τη διασταύρωση ανθρώπου και τράγου Σάτυρο, από τη διασταύρωση ανθρώπου και αλόγου Κένταυρο, από τη διασταύρωση γυναίκας και πουλιού `Αρπυια, από τη διασταύρωση ανθρώπου και λύκου Λυκάνθρωπο, από τη διασταύρωση ανθρώπου και ταύρου Μινώταυρο, από τη διασταύρωση άνδρα και ψαριού Τρίτωνα και από τη διασταύρωση γυναίκας και ψαριού Γοργόνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εξής απόσπασμα του Κορανίου (κεφάλαιον 56, Το Μεγάλο Γεγονός): «Ορίζουμε τον θάνατο και βέβαια δεν θα λάβετε καμία προειδοποίηση αν εμείς θελήσουμε να σας αντικαταστήσουμε με άλλους όμοιούς σας ή να σας δώσουμε άλλη μορφή που δεν γνωρίζετε ούτε έχετε ξαναδεί».


Ο Παυσανίας και ο `Αγιος Ιερώνυμος παραθέτουν ιστορικές μαρτυρίες για την ύπαρξη των Σατύρων, γεγονός που φανερώνει ότι οι θεοί είχαν προχωρήσει σε διασταυρώσεις ζώων ή και ανθρώπων με ζώων:


Ο Παυσανίας στα Αττικά γράφει (23, 5-6): «Επειδή ήθελα να μάθω για τους Σάτυρους, συζήτησα με πολλούς. Ο Εύφημος από την Καρία είπε ότι όταν ταξίδευε για την Ιταλία, εξαιτίας των ανέμων ανοίχτηκε στη θάλασσα εκεί που κανονικά δεν πλέουν. Εκεί υπήρχαν νησιά και άλλα, έλεγε, ότι ήταν έρημα κι άλλα ότι κατοικούνταν από άγριους άνδρες. Οι ναυτικοί τα αποφεύγουν επειδή γνωρίζουν γι’ αυτά, αλλά κάποιοι αναγκάστηκαν να αγκυροβολήσουν. Οι ναυτικοί ονομάζουν τα νησιά Σατυρίδες και κατοικούνται από κοκκινοτρίχιδες που έχουν στα ισχία ουρές όχι μικρότερες των αλόγων. `Οταν τους είδαν, αφού είχαν επιτεθεί στο καράβι δίχως να βγάλουν φωνή, όρμηξαν στις γυναίκες των ναυτικών. Στο τέλος οι άνδρες απεγνωσμένοι έβγαλαν στο νησί μία γυναίκα από βαρβαρική φυλή. Οι Σάτυροι ασέλγησαν πάνω της με κάθε τρόπο και σε όλο της το σώμα».


Ο `Αγιος Ιερώνυμος (347-420 μ.Χ.) αναφερόμενος στον `Αγιο Αντώνιο (251-356 μ.Χ.) εξιστορεί τα εξής (Η Ζωή του Πρώτου Ερημίτη, κεφάλαιον 8): «`Εκπληκτος ο Αντώνιος συνέχισε τον μοναχικό του δρόμο σκεπτόμενος τα θαύματα που είχε δει. Ταξιδεύοντας, και ενώ είχε εισέλθει σε μία μικρή βραχώδη κοιλάδα, κλειστή από όλες τις πλευρές αλλά γεμάτη σπηλιές, είδε μπροστά του έναν νάνο με καμπουρωτή μύτη, με κέρατα στο μέτωπό του, με πόδια σαν του τράγου. `Οταν τον είδε ο Αντώνιος, σαν καλός πολεμιστής, πρόταξε την ασπίδα της πίστης και φόρεσε το κράνος της ελπίδας. Το πλάσμα, όμως, παρ’ όλα αυτά του πρόσφερε ένα φρούτο από τους φοίνικες, για να τον στηρίξει στο ταξίδι του, το πρόσφερε σαν σημάδι ειρήνης. Μόλις το είδε αυτό ο Αντώνιος σταμάτησε, και ρώτησε τον ξένο ποιός ήταν. Η απάντηση που πήρε από αυτόν ήταν η εξής: ‘‘Είμαι ένα θνητό ον, ανήκω στους κατοίκους της ερήμου και της κατάκρυψης, τους οποίους οι ιθαγενείς παραπλανούν με διάφορες μορφές λανθασμένης λατρείας και τους δίνουν τα ονόματα Φαύνοι, Σάτυροι, Incubi. Στάλθηκα ως εκπρόσωπος της φυλής μου. Σε εκλιπαρούμε να ικετεύσεις για λογαριασμό μας τον Κύριό σου και δικό μας, ο οποίος, όπως έχουμε μάθει, ήρθε κάποτε για να σώσει τον κόσμο, και του οποίου η φωνή εξαπλώθηκε σε όλη τη Γη’’. Καθώς εκείνος πρόφερε λόγια σαν αυτά, τα μάγουλα του γέροντα ταξιδιώτη γέμισαν από δάκρυα, σημάδια του βαθιού συναισθήματος που προκλήθηκε από τον ξένο, και τα δάκρυα κυλούσαν από θλίψη αλλά και από χαρά. Ευφράνθηκε από τη Δόξα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και από την καταστροφή του Σατανά, και θαύμασε το γεγονός ότι μπορούσε να καταλάβει την παράξενη γλώσσα του νάνου. Ο γέροντας χτύπησε το ραβδί του στο έδαφος και είπε: ‘‘Ουαί σε σένα, Αλεξάνδρεια, που αντί για τον Θεό λατρεύεις τέρατα! Ουαί σε σένα, πόρνη πολιτεία, στην οποία έχουν συγκεντρωθεί οι δαίμονες όλου του κόσμου! Τί θα πεις τώρα; Τα κτήνη μιλούν για τον Χριστό, κι εσύ αντί για τον Θεό λατρεύεις τέρατα!’’ Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια του όταν, σαν να πέταξε, το άγριο πλάσμα κινήθηκε με μεγάλη δεξιοτεχνία και χάθηκε. Ας μη διστάσει κανείς να πιστέψει στην αλήθεια αυτού του περιστατικού, διότι η αλήθεια του υποστηρίζεται από τα συμβάντα που έλαβαν χώρα όταν ο Κωνσταντίνος ήταν στον θρόνο του, συμβάντα στα οποία ήταν μάρτυρας όλος ο κόσμος. Διότι ένας ξένος αυτής της κρυφής φυλής συνελήφθη και οδηγήθηκε ζωντανός στην Αλεξάνδρεια και παρουσιάστηκε εκεί ως θαυμαστό θέαμα για όλους τους ανθρώπους. Αργότερα, το νεκρό σώμα του, για να αποφευχθεί η αποσύνθεσή του στη ζέστη του καλοκαιριού, διατηρήθηκε σε αλάτι και οδηγήθηκε στην Αντιόχεια ώστε να το δει ο ίδιος ο Αυτοκράτορας».


ΠΗΓΗ: http://keythonimos.blogspot.gr/


Το διαβάσαμε από το: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ: ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/07/blog-post_9577.html#ixzz2VjgmpvpM